ریخته گری تو خالی روش ریخته گری سنتی است که قالب آن دایمی می باشد که در آن انجماد به صورت کامل انجام نمی شود. دو قطعه تو خالی تولید می‌شود انجماد مذاب در این نوع ریخته گری از دیواره ها آغاز می شود. هندسه ی درونی قطعه قابل کنترل نیست به این صورت که مذاب داخل قالب ریخته شده و ضخامت پوسته ی فلزی قطعه با توجه به زمانی که برای انجماد به مواد داده میشود تعیین می شود و در آخر قالب برگردانده میشود و مواد مذاب اضافی که منجمد نشده است به بیرون ریخته میشود به همین خاطر است که ضخامت دیواره ی قطعه یکسان نمی باشد. آغاز این فرایند با گرم کردن قالب تا ۲۰۰ درجه ی سانتیگراد شروع می شود. برای اینکه جریان آسان شود و آسیب حرارتی کاهش یابد قالب با رنگ نسوز پوشش دهی میشود و اینگونه است که مواد مذاب به قالب نمی چسبد و این کار باعث افزایش عمر قالب می شود. فلز باید در پایین ترین درجه ی ممکن ریخته شود تا ترک و تخلخل در قطعه به حداقل برسد. از ماهیچه در اکثر ریخته گری ها استفاده می شود. اولین مرحله ی قطعه ای را درون قالب قرار می دهند و سپس مواد مذاب شده را به داخل قالب می ریزند . بعد از اینکه مواد مذاب ریخته شد و کاملا منجمد شد حفره ای توخالی درون قطعه ایجاد می گردد . در ریخته گری توخالی، نیازی به ماهیچه نمی باشد و با خالی کردن بخشی از مواد مذاب قبل از منجمد شدن قطعه ای توخالی تشکیل می شود. جنس قالب ریخته گری معمولاً از چدن خاکستری می باشد و شامل دو نیمه است و در برابر حرارت مقاومت بالایی دارد. از قالب های برنزی، گرانیتی، و فولادی هم در این نوع ریخته گری استفاده می شود که این نوع قالب ها حرارت را سریع انتقال می دهند. این نوع فرایند ریخته گری کاربرد صنعتی ندارد و برای ساخت کتری، عروسک، قطعات تزیینی، گلدان، لامپ و .... استفاده می شود. قطعات ساخته شده از این روش خواص ریخته گری یکنواخت و کنترل شده ندارد . استحکام مکانیکی بالا ندارند و دارای ظریف کاری نمی باشند. از قالب دایمی در این فرایند استفاده می شود بخاطر این که انجماد از لایه ی بیرون به درون اتفاق می افتد مواد مذاب به داخل قالب ریخته می شود. با برعکس کردن قالب مواد مذاب را خالی کرده و قطعه را توخالی می کند. این روش دارای مزایا و معایبی می باشد از جمله مزایای: عیوب گازی و تلاطم مذاب وجود ندارد. مقدار مذاب مصرفی کم است و سرعت ریخته گری قابل توجه می باشد .در این روش نیازی به ماهیچه، تغذیه و سیستم راهگاهی نمی باشد . این نوع ریخته گری دارای معایبی نیز می باشد از جمله: نقطه ی ذوب ریخته گری فلزات محدود می باشد . هزینه ی ساخت قالب بالا می باشد . قالب های چدن و فولاد دارای طول عمر کم است و کنترل دقیق بر روی میزان خالی شدن و یکنواختی ضخامت قطعه ی نهایی نمی باشد. این نوع ریخته گری، ریخته گری قالب دایمی است. این ریخته گری به طور عمده برای مواد دارای دمای ذوب پایین مناسب می‌باشد. قطعاتی که با ریخته گری، توخالی تولید می‌شوند ، دقت کنترل ، قدرت ریخته گری فلز و دیگر خواص مکانیکی دشوار می باشد. نمی توان هندسه ی درونی را کنترل کرد و قطعه ی توخالی تولید شده سبک تر از قطعات جامد می باشد و صرفه جویی در مواد را در پی دارد.